Casa Santangelo – deel 1

Het vinden van de juiste locatie om een B&B te openen was lastiger dan ik had gedacht toen ik duidelijk had voor mezelf dat ik terug naar Salerno wilde.

Weken gingen voorbij en ondertussen had ik zo’n beetje alle beschikbare huizen gezien, alle makelaars ontmoet en verschillende biedingen gedaan maar zonder succes.

Op een avond besloot ik om nog één rondje door het oude historisch centrum van Salerno te lopen op zoek naar aanplakbiljetten met daarop ‘vendita‘ en ‘affitto‘. Net toen ik besloot terug om terug te keren naar mijn tijdelijke Bed & Breakfast, kwam ik Emilio tegen. Hij is de eigenaar van het familie restaurant Il Duca en een oude bekende van mij. Hij vroeg zich af wat ik zo laat nog op straat deed en ik vertelde hem over mijn plannen.

Op een gegeven moment pakte hij zijn telefoon, belde een voor mij onbekende dame en drukte zijn telefoon in mijn hand. Ik had geen idee met wie ik had gesproken, maar ik had een afspraak voor de volgende dag staan en vroeg Emilio me te vergezellen voor de zekerheid. Je weet immers maar nooit..

De dag erna stond ik op het afgesproken tijdstip voor het ondertussen bekendste kleinste deurtje van Salerno. Ik had geen idee wat me te wachten stond. Een stel van middelbare leeftijd kwam aangelopen en met z’n vieren liepen we naar boven.

Toen de grote antiek houten deur open ging en ik de gang in liep wist ik gelijk dat dit het was. Er hing een hele serene energie in het huis en na het zien van de kamers was ik verliefd.

Het stel dat mij rondleidde bleek tot een aantal jaar daarvoor zelf een Bed & Breakfast gerund te hebben in dit huis. Het voormalige huis van markies Santangelo.

Na een beetje research en navraag gedaan te hebben bleek de naam van hun Bed & Breakfast: Salerno Porto al Mare‘ te zijn geweest, waren de recensies op Booking. com ronduit slecht. Er was geen administratie te bekennen en de kamers waren volgepropt met bedden om zoveel mogelijk groepen te kunnen hosten met een gedeelde badkamer. De prijs per nacht was dan ook rond de vijftig euro. Ondanks deze info zag ik de potentie van deze locatie en zag ik al precies voor me hoe het zou moeten worden.

Echter wilde ik niet verder praten met dit stel, aangezien zij niet de eigenaren waren en ik geen goed gevoel had bij hen. Zo doende kwam ik in contact met de zoon van de eigenaar, die namens zijn moeder (de eigenaresse die overigens nog steeds markies genoemd wordt) handelde en ik maakte een afspraak met hem.

Ruim een week later liep ik samen met mijn voormalige jurist de oprijlaan op van een prachtig landgoed aan de rand van Salerno en niet veel later zat ik aan een lange ovale tafel met naast mij mijn jurist, aan de kop van de tafel de zoon van de eigenaresse en aan de overkant de voormalig Bed & Breakfast eigenaren en de legal support van de familie.

Voorafgaand aan de meeting was er al contact geweest tussen beide partijen en waren de grote lijnen duidelijk. Ik had aangegeven een concept contract te willen ontvangen, zodat ik niet volledig afhankelijk zou zijn van anderen. Een andere taal spreken is een ding. Juridische contracten lezen èn begrijpen in een vreemde taal is een tweede.

Je raadt het al… Zuid Italia is Zuid Italia niet als alles op tijd zou zijn. Het concept contract had ik niet van te voren ontvangen, maar kreeg ik tijdens de meeting onder m’n neus geduwd met de verwachting het gelijk te tekenen. Na een heftige discussie tussen mijn jurist en de overkant van de tafel had ik wijselijk mijn mond gehouden en stond op.

Ik schudde de zoon van de eigenaresse de hand en gaf aan dat ik hoopte dat we eruit zouden komen. Na het bestuderen van het contract en intern overleg en een double check met een bevriende jurist uit Milaan besloot ik niets te tekenen. Ik stelde met hun support mijn tegen voorstel op maar ondanks alles voelde het niet goed en besloot ik alles te cancelen.

Daarna werd ik uitgenodigd door de voormalige eigenaren van de Bed & Breakfast om nog eens te praten. Met tegenzin ging ik koffie met ze drinken, maar in plaats van praten begonnen ze te schreeuwen. Ik vroeg vriendelijk naar hun dubbele agenda, wat uiteraard niet in dank werd afgenomen en ik stond nogmaals op en heb ze daarna ook niet meer gezien. Na wat communicatie heen en weer tussen de eigenaar en mijn jurist was het voor mij duidelijk dat ik mijn zoektocht weer opnieuw moest gaan beginnen. Teleurgesteld was ik zeker, maar opgeven zit niet in mijn bloed. Dus.. Knop om en met nieuwe energie weer verder.

In de daaropvolgende maanden werd ik meerdere malen benaderd door de eigenaar, maar ik hield de boot af. Mijn voorwaarden waren duidelijk gecommuniceerd en voor mij was het een take it or leave it situatie. Eind september, begin oktober ’19 ontmoette ik een ondertussen bevriend stel Argentijnen en tijdens een dinner bij Il Duca kwam het verhaal van het huis weer ter sprake. Ik liet de foto’s zien en ook zij waren direct verkocht. Zo verkocht en enthousiast dat ze me bijna dwongen om ter plekke een nieuwe afspraak met de eigenaar te maken. Ik weigerde en ik sloot het gesprek af met de woorden: “als hij mij nog een keer benaderd wil ik het gesprek aangaan onder mijn voorwaarden, anders niet.”

Ik geloof dat alles in het leven met een reden gebeurd. Nog geen dag later belde mijn jurist. Hij was in de rechtbank en kwam daar de jurist van de familie tegen. Namens de familie nodigde hij me uit voor een laatste gesprek.

Ik nam de uitnodiging aan op voorwaarde dat de familie akkoord zou gaan met mijn voorwaarden en dat de meeting plaats zou vinden tussen mij en de zoon van de eigenaresse. Geen personeel van zijn kant en geen mensen van mijn kant. Daarnaast wilde ik niet in hun kantoor afspreken, maar direct in het huis. Dat was akkoord.

Voordat ik de rest van het verhaal deel, moet ik mijn vriendin Felicia Giordano, bekend van Salerno Travel, hier écht even benoemen.

Het verhaal van mijn voormalig jurist komt in een andere blog aan bod, maar dankzij Felicia kwam ik in contact met de geweldige jurist Luigi en zijn broer accountant Marco. Op haar aandringen ging ik een paar weken voor de laatste ontmoeting met de zoon van de eigenaresse, een drankje met Luigi doen onder het mom van “je weet maar nooit waar dit contactgoed voor kan zijn”.

Na een gezellige avond was Luigi op de hoogte van alles wat er speelde en gaf aan dat ik op hem kon rekenen mocht het nodig zijn. En die support kwam precies op het juiste moment!

Op de afgesproken dag en tijdstip liep ik Via da Procida binnen en tot mijn verbazing zag ik daar mijn voormalig jurist pontificaal voor de voordeur staan met een onbekende jongeman naast hem. Ik deed mijn bril af en vroeg hem enigszins geïrriteerd of we een afspraak hadden staan. “Ja, om 10:30 uur” zei hij, waarop ik antwoordde: “correct, om 10: 30 uur heb ik een afspraak met de zoon van de eigenaresse en zoals aangegeven doe ik deze afspraak alleen.”

Uiteraard voelde hij zich heel ongemakkelijk en zeker omdat hij een stagiair bij zich had… maar afspraak is afspraak en ik stuurde hem weg.

Een aantal minuten later kwam de zoon van de eigenaresse aanlopen en liepen we een rondje door het huis. We bespraken mijn voorwaarden en tot mijn verbazing ging hij akkoord met alles.

Na afloop van deze ontmoeting belde ik Luigi op: “Luigi, dit is Debbie. Sneller dan verwacht, ik heb je hulp nodig. Dit zijn de afspraken. Kun jij het contract rondmaken met de familie?” Met de andere had ik nog een appeltje te schillen.

Met een wijntje op het terras en een grote glimlach op m’n gezicht sloot ik de dag af. Alle afspraken waren gemaakt, de verbouwing van de badkamers kon beginnen en ik had de volle vertrouwen in Luigi, dus ik wist dat alles goed zou komen.

Wordt vervolgd in deel 2.