Casa Santangelo – deel 2

De daaropvolgende weken stonden in het teken van de voorbereiding voor de grote opening. Het contract was ondertussen klaar om getekend te worden, de verbouwing was in volle gang en ik liep zo’n beetje de hele dag met een notitieboekje in m’n hand om alle openstaande dingen die me te binnen schoten gelijk te noteren. Daarnaast liepen mijn werkzaamheden in Nederland gewoon door. Dat het een drukke periode was is een under statement.

Ondertussen was het half november 2019 en was het tijd voor de oplevering van het huis. Hier en daar waren er nog een aantal mensen aan het werk om de laatste puntjes op de ‘i’ te zetten, waaronder twee ontzettend getalenteerde dames die nog bezig waren met de restauratie van een aantal fresco’s. Het was fijn om de eerste dagen in het gezelschap te zijn van deze twee lieve dames en aanspraak te hebben, gezien alles nieuw was en ik in m’n eentje in het enorme huis verbleef.

Kort daarna arriveerde mijn moeder en nam ik een week vrij van mijn werkzaamheden in Nederland. Deze week gebruikten we voor de grote schoonmaak dat overduidelijk al jaren niet was gedaan. We begonnen ‘s ochtends vroeg en eindigden ‘s avonds laat en dat een week lang. Alle kamers zaten onder centimeters stof waarbij suite Rebecca waarschijnlijk het ergste was met haar prachtige hoge boog in de kamer. Aan het einde van de avond aten we pasta bij buurman Emilio en vielen daarna als een blok in slaap. Waar de meeste Italiaanse buren en kennissen het maar raar vonden dat we geen professioneel schoonmaakbedrijf inhuurden, stonden wij de volgende ochtend gewoon weer in ons oude kloffie en een grote lach op ons gezicht op de ladder om verder te gaan. Echter was het zoveel werk dat we niet zeker wisten of we het zouden redden in een week en via via kreeg ik de contactgegevens van Natalia, een hele leuke meid van mijn leeftijd die tegen het einde van de schoonmaak week mee kwam helpen en daarna nooit meer is weggegaan.

Het resultaat aan het einde van de week gaf ons enorme voldoening èn het mooiste was alles was dat we na deze intense schoonmaak week het hele huis door en door kende.

Maar we waren er nog niet... zo moest het internet moest aangesloten worden en er moest een WiFi netwerk aangelegd worden gezien de oppervlakte van het huis en de dikke muren. Gevolgd door de videobeveiliging. De verzekering moest afgesloten worden. Gas, licht en water moest overgezet worden op mijn naam. Alle kamers moesten voorzien worden van de juiste belichting. Het naambordje voor bij de buitendeur moest geregeld worden. Sleutels moesten bijgemaakt worden. Inboedel moest gekocht worden. Visitekaartjes, informatiemappen voor de gasten, hotel software, pinapparaat.. en tot slot trof ik mezelf tot diep in de late uurtjes werkend aan de website. Het eerste logo van de B&B liet ik via een freelance website maken. En het mooiste van alles was dat ik weinig sliep maar sprankelde van de energie. Doen wat je leuk vind zorgt voor een enorme boost.

Totdat… ik er via mijn jurist achter kwam dat Casa Santangelo niet geopend kon worden.

Alle documenten om aan te bieden bij de gemeente Salerno waren klaar, maar het liep vast op de aanvraag van mijn residentie in Salerno. Ik kreeg een checklist met alles wat ik mee moest nemen, het adres van het gemeentehuis (elke afdeling heeft namelijk een andere locatie in Salerno) en de openingstijden. De dag daarna nam ik de taxi naar de andere kant van de stad met alle documenten bij de hand in de hoop het issue op te lossen.

Aangekomen op een locatie ergens achteraf in een vervallen gebouw stond daar een enorme lange rij met het merendeel niet-Italianen. Een grote forse vrouw (type Cruella de Vil) kwam op me af lopen en ik voelde een enorme lading negativiteit om haar heen. En dat klopte, snauwend vroeg ze me wat ik kwam doen. Ik gaf aan dat ik mijn residentie in orde wilde maken en haar antwoord was: ‘geef je papieren‘, die ze vervolgens uit m’n hand trok.
Enigszins verbouwereerd stond ik daar te wachten op haar reactie. Ze smeet m’n documenten op tafel en snauwde: “je mist het contract met de waterleverancier op jouw naam dus je hebt hier niets te zoeken. Kom maar terug zodra je alles hebt.”

Ik keek snel op de checklist die ik van Luigi had ontvangen en zag dat er minstens twee contracten nodig waren voor deze aanvraag, namelijk gas, licht en/of water. Het contract voor gas en licht had ik bij me en daarmee was er dus geen reden om mij weg te sturen. Ik liep terug naar deze ‘Cruella de Vil‘ en gaf haar aan dat ik weinig tijd had, dat alle documenten waren voorbereid door mijn jurist en dat er zorgvuldig gecontroleerd was wat we nodig hadden voor de aanvraag. ‘Mevrouw de Vil’ wilde me nogmaals wegsturen, maar dat liet ik niet gebeuren. Ik belde Luigi op en enigszins geïrriteerd kreeg hij de samenvatting van deze belachelijke situatie te horen. Binnen 10 minuten stond hij naast me om ‘mevrouw de Vil’ duidelijk te maken dat we er niet waren om tijd te verdoen en dat we graag haar meerdere wilden spreken.

Ze had weinig keuze en liet ons binnen in het kantoor van haar meerdere. Meer dan ‘ik heb ze al gezegd dat ze later terug moeten komen’ kon ze niet uitbrengen wat Luigi was druk bezig met verhaal halen. Daarentegen keek ik mijn ogen uit. Het leek alsof ik terecht was gekomen ergens in de jaren ’20 of ’30. Deze meneer bevond zich in een enigszins ‘stoffige’ kamer vol met antieke meubelen en stellages vol met grote verouderde boeken. Op het bureau lag een vergrootglas en toen ik beter keek bleken alle inwoners van Salerno handmatig bijgewerkt te worden in deze boeken. De irritatie maakte plaats voor een grote glimlach op m’n gezicht. Het leek eventjes of ik in een filmset beland was. Ik draaide me om en liep met Luigi mee naar een ander kantoor waar we blijkbaar moesten zijn.

We kamen in een kamer terecht met twee bureaus en mochten plaats nemen. De eerste tien minuten bestudeerden we de meneer die ons moest helpen. Hij was druk met het in orde maken van zijn stempelset, wat niet in een keer lukte. Zonder enige gene liet hij ons wachten en ik kon mijn lach maar met moeite inhouden. Toen de stempelset klaar was, vroeg hij ons hoe hij kon helpen. Met mijn documenten onder zijn neus begon hij met het overtypen van alle nodige informatie en toen hij de aanvraag wilde indienen stuitte hij op een probleem. Volgens mijn database zou ik resident zijn in een dorp op 20 kilometer afstand van Salerno. Een fout die opgelost diende te worden door de twee gemeentes. Ondanks dat ik nogmaals moest terugkomen hiervoor, was ik blij dat alles in gang was gezet. We liepen het gemeentehuis uit en ik hoorde Luigi hoofdschuddend zeggen: “wie had er ooit gedacht dat ik als jurist een client moet bijstaan op het gemeentehuis. Dat is alleen mogelijk in Zuid Italie”.

De bureaucratische handelingen waren daarmee nog niet afgerond. De aanvraag van de SCIA (de verklaring dat je een business mag runnen) liep enige vertraging op en toen dat eenmaal rond was.. was ik klaar om de deuren van Casa Santangelo online te openen.

En je raad het misschien al… ook dat liep een behoorlijke vertraging op. Gezien ik de Bed & Breakfast onder een andere naam zou runnen en niet wilde starten voordat alle negatieve recensies van jaren daarvoor van Booking.com verwijderd waren, werd dat een issue tussen Booking.com, de oude eigenaren en ik. Na een paar weken continu aan de lijn gehangen te hebben lukte het me om alles om te zetten en met een schone lei te beginnen.

Met een laatste druk op de knop opende ik het Booking.com en Airbnb account en had ik mijn droom verwezenlijkt: het openen van een Bed & Breakfast. Casa Santangelo wel te verstaan. Het huis uit eind 1700 dat dankzij mij eindelijk haar waarde terug kreeg en weer tot leven ging komen.

Wordt vervolgd in deel 3.