Zondagochtend

Het is eind februari en ondanks dat de zon zich steeds vaker laat zien is het evengoed nog een beetje fris. Waar in Nederland vrienden en familie druk bezig zijn met het opruimen van de schade die de storm van de afgelopen dagen heeft veroorzaakt, ben ik deze zondagochtend aan het genieten van het geluid van de zee, de frisse februari wind en het zonnetje. In de verte zie ik een ouder echtpaar langs het water lopen, al zoekend naar schelpen. Ik maak het mezelf comfortabel op een houten palet van een strandtent die voorlopig nog niet open gaat en geniet van alle rust.

Zondagochtend in de natuur is voor mij een van mijn favoriete momenten van de week. Een moment om in het hier en nu te zijn, niets te moeten en alleen te voelen. Een moment om te reflecteren. Stil te staan bij waar ik vandaan kom, waar ik ben en waar ik naar toe wil en tegelijkertijd een moment om simpelweg tevreden te zijn met mijn persoonlijke reis.

Dat ik deze zondagochtend geniet op het strand in Zuid Italië heb ik grotendeels te danken aan mijn ouders. Zij hebben mij altijd gestimuleerd om mijn dromen achter na te gaan. De wereld te verkennen en ideeën tot werkelijkheid te brengen.

Mijn moeder heeft me een gezonde dosis zelfvertrouwen en geloof in mijn eigen kunnen meegegeven. Simpelweg door haar warmte, energie en enthousiasme. Door wie zij is als persoon. Mijn vader hield me met beide benen op de grond en gaf me het gevoel van zekerheid. De zekerheid om op onderzoek uit te gaan en de wereld te verkennen. Hij weet altijd de juiste vraag te stellen zodat ik alles nogmaals reflecteer, en ondanks de soms wat lange discussies staat hij vrijwel altijd achter mijn ideeën en keuzes.

“Mocht het niet lukken of als je in gevaar bent, boeken we een ticket en haal ik je persoonlijk op binnen no-time.’

zoals alleen hij het kan zeggen.

Voor die vrijheid en support en het geloof en vertrouwen in mijzelf ben ik mijn ouders nog steeds iedere dag enorm dankbaar. Het maakt me tot wie ik vandaag ben.

Terwijl ik het ouder echtpaar heel in de verte nog zie lopen, geniet ik van het uitzicht en sluit mijn ogen. Opeens voel ik een hand op mijn schouder en draai me snel om. Daar staat de man van mijn dromen met een grote glimlach op zijn gezicht. Hij komt naast me zitten en ik leg mijn hoofd op zijn schouder. “Herinner je je onze eerste ontmoeting nog“? vraag ik hem. Hij pakt m’n hand vast en lachend staan we op om ons klaar te maken voor de lunch.

Wordt vervolgd…